آلیاژها
۱۷۵۰ سال قبل از میلاد، پیدایش فلز قلع و ترکیب آن با فلز مس، منجر به شکل‌‌گیری ترکیب برنز شد که امروزه به این ترکیب، آلیاژ برنز گویند؛ بنابراین پیدایش آلیاژ را میتوان مرتبط به سال های قبل از میلاد دانست.
درواقع آلیاژ ترکیبی از یک فلز با حداقل یک فلز یا غیر فلز دیگر می باشد، که بصورت مخلوط یا محلول جامد فلزی بوده و خصوصیات آن معمولاً متفاوت از اجزای تشکیل دهنده است.
چرا آلیاژ؟
کاربرد آلیاژها در دنیای امروز، به دلیل برتری خصوصیات شیمیایی و فیزیکی آن ها در کاربرد، نسبت به اجزای خالص، بسیار می باشد؛ همچنین در مواردی، دلیل استفاده از آلیاژها آن است که؛ ضمن حفظ خصوصیات اصلی فلزات، ازنظر اقتصادی مقرون به صرفه تر هستند.
تهیه ی آلیاژ
در بیشتر موارد، آلیاژها از مخلوط عناصر خالص تجاری تهیه می شوند. مخلوط کردن در حالت مایع نسبتاً آسان است اما در حالت جامد آهسته و دشوار است، به طوری که اکثر آلیاژها با ذوب فلز پایه – به عنوان مثال آهن ، آلومینیوم یا مس – و سپس افزودن مواد آلیاژی ساخته می شوند؛ طی این فرآیند، باید دقت لازم به کار رود تا از آلودگی جلوگیری شود.
ویژگی های معمول آلیاژها
۱. خصوصیات فیزیکی (چگالی، واکنش پذیری، رسانایی) یک آلیاژ ممکن است تفاوت زیادی با عناصر تشکیل دهنده آن نداشته باشد، اما خصوصیات مهندسی آن (مقاومت کششی و مقاومت برشی) ممکن است کاملاً متفاوت باشد.
۲. افزایش مقاومت در برابر سایش، خوردگی، حرارت و بهبود خواص مغناطیسی و الکتریکی آلیاژ نسبت به اجزای خالص سازنده ی آن.
۳. برخلاف فلزات خالص، اکثر آلیاژها یک نقطه ذوب ندارند؛ بلکه یک محدوده ذوب دارند که در آن ماده مخلوطی از جامد و مایع است. با این حال، برای اکثر آلیاژها، یک بخش خاص از مواد تشکیل دهنده وجود دارد که به عنوان “مخلوط یوتکتیک” شناخته می شود؛ که در آن آلیاژ دارای نقطه ذوب منحصر به فردی است.
