پیوند کووالانسی قطبی زمانی ایجاد می گردد که الکترون های به اشتراک گذاشته شده، بطور نابرابر بین اتم های درگیر پیوند، تقسیم شده باشند؛ درواقع در این نوع پیوند اتم الکترونگاتیوتر، تاثیر بیشتری روی الکترون های پیوندی داشته و نسبت به اتم/اتم های دیگر، الکترون های پیوندی را بیشتر به خود جذب می کند؛ بنابراین باتوجه به منفی بودن بار الکتریکی الکترون، وقتی الکترون ها بیشتر جذب یک اتم گردند یا به تعبیری زمان بیشتری را با یک اتم سپری کنند، باعث شده که آن اتم، بار منفی جزئی پیدا کرده و اتمی که جاذبه ی کمتری روی الکترون ها دارد یا به تعبیری زمان زیادی را با الکترون سپری نمی کند، بار مثبت جزئی را پیدا کند.

مثالی از پیوند کووالانسی قطبی، پیوند بین اتم ها، در مولکول آب می باشد؛ در این پیوند که حاصل اشتراک دو الکترون از اتم اکسیژن و دو الکترون از دو اتم هیدروژن می باشد؛ اتم اکسیژن نسبت به دو اتم هیدروژن، تمایل بیشتری در جذب الکترون های پیوندی داشته؛ بنابراین بارمنفی جزئی پیدا کرده و دو اتم هیدروژن که تمایل کمتری در جذب الکترون های پیوندی دارند، بار مثبت جزئی پیدا می کنند.