طبق تعریف آرنیوس, در محلول های آبی, هر ترکیبی که یون هیدرینیوم را افزایش دهد اسید و هرترکیبی که یون هیدروکسید را افزایش دهد باز است. به عنوان مثال, HCl که در آب یون H3O تولید می کند یک اسید و NaOH که در آب یون -OH تولید می کند یک باز است.
طبق این تعریف, اسید پذیرنده یون اکسید و باز دهنده ی یون اکسید است.
از نظر برونستد-لوری, ماده ای که پروتون از دست بدهد اسید و ماده ای که پروتون جذب کند باز است. طبق این تعریف در واکنش های اسید و باز به ازای یک اسید در یک ظرف واکنش, باز مزدوج آن در طرف دیگر واکنش وجود دارد یا برعکس.
به ترکیب هایی که هیدروژن اسیدی آنها, هیدروژن لیگاند آب کوئوردینه شده به فلز باشد آکواکسید می گویند
قدرت اسیدی این نوع اسید ها به سه عامل بستگی دارد:
1.هرچه عدد اکسایش فلز مرکزی بیشتر باشد قدرت اسیدی بیشتر خواهد بود.
2.در صورت یکسان بودن عدد اکسایش اتم های مرکزی(مربوط به یک دوره) هرچه فلز مرکزی شعاع کوچکتری داشته باشد قدرت اسیدی آن بیشتر خواهد بود.
3.برای فلز های یک گروه در صورت یکسان بودن عدد اکسایش فلزهای مرکزی, آن ترکیبی اسیدی قوی تر است که بار موثر هسته آن بیشتر باشد.
به ترکیب هایی که در آنها گروه اکسو(پیوند اکسیژن با یک غیرفلز) باعث ایجاد خصلت اسیدی شود اکسواسید می گویند.
به ترکیب هایی که گروه اکسو ندارند و هیدروژن اسیدی آنها, هیدروژن گروه OH باشد هیدروکسواسید می گویند.
در سیستم حلال, حل شونده ای که غلظت کاتیون حلال را افزایش دهد اسید وحل شونده ای کهآ«یون حلال را افزایش دهد باز محسوب می شود.
حلال های بدون پروتون که هم درنقش حلال اسیدی و هم در نقش حلال بازی عمل می کنند راحلال های آپروتیک می گویند. این حلال ها جز حلال های خود یونش محسوب می شوند.
طبق ای تعریف, اسید ماده ای است که در لایه ظرفیت خود اوربیتال خالی داشته باشد وپذیرنده جفت الکترون است و باز ماده ای است که در لایه ظرفیت خود جفت الکترون ناپیوندی داشته و دهنده جفت الکترون است. براساس این تعریف, در کمپلکس ها, فلز مرکزی نقش اسید و لیگاندها نقش باز دارند.