تهیه فلز هایی مانند آهن که دیر کاهش می یابند تا حدود سه هزار سال پیش که انسان به ایجاد دما های بالا دست یافت یعنی عصرآهن امکان‌پذیر نبود تا پایان قرن نوزدهم کربن به عنوان ماده ی کاهنده عمده مصرف می‌شد تهیه فلز هایی که برای تولید شان به دماهای بالاتری نیاز داشتند عملی نگردید هر چند که سنگ معدن آنها فراوان بود.

در قرن نوزدهم دستاورد بزرگ فنی که آلومینیوم را از یک فلز کمیاب به یک فلز عمده مورد استفاده در کارهای ساختمانی تبدیل کرد فرایند الکترولیز بود که طی آن یک واکنش غیر خود به خودی که کاهش سنگ های معدنی را نیز در بر می گرفت با عبور جریان الکتریکی عملی می شود دسترسی به نیروی الکتریکی به این دلیل که کوره های الکتریکی می‌تواند به دماهای خیلی بالاتر از دمای کوره های زغال سوز مانند کوره ذوب آهن برسد میدان عمل کاهش توسط کربن را گسترش داد بنابراین هر چند که در فرایند پیدجیون برای کاهش الکتروترمال منیزیم اکسید از کربن به عنوان ماده کاهنده استفاده می شود ولی فلز منیزیم از جمله فلزهای قرن بیستم به شمار می آید.