در مقاله قبلی در مورد ” مفهوم کالیبراسیون ” صحبت کردیم . همانطور که گفته شد برای درجه بندی و استاندارد سازی دستگاه ها و روش ها , از تکنیک های مختلفی استفاده می شود که در این مقاله , به یکی از متداول ترین روشهای استاندارد سازی می پردازیم.
در این روش که به نام ” روش استاندارد خارجی ” یا “ منحنی کالیبراسیون ” موسوم است چند محلول استاندارد از آنالیت مورد نظررا ( ماده‌ای که قصد آنالیز کمی آن را داریم) تهیه میکنیم . محلولهای استاندارد همانطور که گفته شد دارای غلظت های مشخص و متفاوت از آنالیت هستند و برای رسم منحنی کالیبراسیون به کار می‌روند . به این صورت که پاسخ آنالیز را نسبت به تعدادی از این استانداردها ثبت میکنیم و نمودار پاسخ بر حسب غلظت آنالیت را رسم میکنیم .
حال نمونه مجهول را که دارای غلظت نامشخص است , آنالیز می کنیم و پاسخ را نسبت به آن ثبت می کنیم . سپس با استفاده از منحنی کالیبراسیون که در مرحله قبل تهیه کردیم , غلظت مجهول را محاسبه می کنیم.
لازم به ذکر است که هیچ کدام از روشهای استانداردسازی عاری از خطا نیستند و دقیق بودن نتایج را تضمین نمی کند , اما میزان صحت نتایج را تا میزان خوبی بالا میبرند . صحت نتایج حاصل از روش استاندارد خارجی ( منحنی کالیبراسیون ) هم به دو عامل بستگی دارد :
۱. غلظت های استفاده شده در تهیه منحنی کالیبراسیون محلول های استاندارد , تا چه میزان صحیح و دقیق بوده اند .
۲. بافت زمینه نمونه مجهول ( اجزای موجود در نمونه مجهول به جز آنالیت ) تا چه اندازه شبیه بافت نمونه استاندارد باشد .
اگر بافت زمینه نمونه مجهول و محلولهای استاندارد تفاوت محسوس داشته باشند , خطا های این روش وحشتناک خواهد بود .
در صورت وجود مشکلاتی مانند بافت زمینه روش های دیگری مانند ” افزایش استاندارد ” که اثر بافت را برای درجه بندی و استاندارد سازی از بین میبرد , به کار میرود که در مقالات جداگانه به آنها می پردازیم.
